Dit verhaal speelt zich af in het jaar dat ik zeventien werd. Het was de laatste week van de zomervakantie, ik woonde in de stad met mijn moeder. Op een dag ga ik naar de winkel om boodschappen en onderweg kom ik een meisje van ongeveer mijn leeftijd tegen, die ik nog nooit gezien heb. Haar zak met boodschappen scheurt en alles rolt op de grond. Ik stop en geef haar mijn eigen zak die ik mee heb, en help haar om haar spullen in te laden.

​

Ze is vriendelijk en dankbaar en we wisselen namen uit. Blijkbaar logeert ze soms bij haar grootmoeder, enkele straten verder. We spreken af dat we elkaar zullen bellen. Achteraf voel ik me superblij en vol energie. Ik was (en ben nog altijd) verlegen en onzeker, heb ook wat overgewicht. De moed vinden om een meisje aan te spreken was echt moeilijk voor mij. Ik denk dat ik instant verliefd was.

​

In de dagen daarna spreken we af op het pleintje in de buurt. We hangen wat en praten over haar leven, over mijn leven. Het is allemaal heel fijn en gemoedelijk. Op het einde van de week beloven we elkaar dat we contact zullen houden en we wisselen gegevens uit.

​

Ongeveer twee weken later schrijf ik haar een brief (ik dacht dat dat wel cool en romantisch was). Ik verklaar haar niet letterlijk mijn liefde, maar ik schrijf wel dat ik haar geweldig vind, en onze gesprekken mis, en hoop dat ze snel terugkomt. Er komt geen reactie. Ik begin me af te vragen of ik het me allemaal heb ingebeeld, maar leg me er al gauw bij neer.

​

In de herfstvakantie loop ik over straat, en ik zie haar vanop een afstand, samen met enkele andere mensen. Mijn hart springt op en ik ga naar haar toe. Maar ze is helemaal niet meer vriendelijk. Ze doet koud en hatelijk, en maakt me belachelijk tegenover haar vrienden. Ik sta aan de grond genageld, begrijp niet wat er gebeurt. Ze begint mijn uiterlijk af te breken, minutenlang: mijn vettig haar, mijn ‘borsten’ die groter zijn dan die van haar, mijn korte beentjes… Dan begint ze erover dat ik in bed ook wel niks zal voorstellen, dat mijn adem wel zal stinken, dat ik helemaal stink, dat ik een ‘klein pietje’ heb… dat ik geen enkele vrouw kan bevredigen en zeker haar niet. Dat ik geen echte man ben, maar een vette baby. Haar vrienden staan er grijnzend bij. Na een tirade die een eeuwigheid lijkt te duren, fietsen ze weg. Ik ga als in een waas naar huis.

​

De daaropvolgende maanden kom ik haar verschillende keren tegen in mijn buurt, in de weekends, alleen of met vrienden. Het is alsof ze me opwacht. En elke keer begint ze me uit te schelden en te vernederen. Altijd over mijn uiterlijk: dat ik geen echte man ben, over mijn ‘klein pietje’… Ik ben altijd zo verbijsterd en verlamd dat ik er niks tegen in kan brengen. Ik blijf maar staan en wacht elke keer tot het over waait. Op een bepaald moment haalt ze mijn brief boven en begint daaruit te citeren… die heb ik toen uit haar handen gerukt, dat was gewoon te erg.

​

Na een tijdje durfde ik amper nog buiten komen in het weekend. Ik bleef binnen, of als ik buitenging, scande ik voortdurend mijn omgeving. Ik had er nachtmerries van. Ik begon joints te roken om te kalmeren. Ik piekerde me suf over de vraag wat ik nu eigenlijk verkeerd had gedaan en waarom ze in zo’n monster was veranderd. Ik heb het eerlijk waar nooit geweten.

 

Maar haar verwijten zijn wel heel lang blijven hangen. Ik heb er daarna nog jaren over gedaan om terug de moed op te brengen om een vrouw aan te spreken, of iets van interesse te tonen. En als ik eerlijk ben voel ik me nog altijd onzeker als het over mijn uiterlijk en over seks gaat. Misschien dat dat anders ook zo was geweest. Maar wat zij heeft gedaan heeft het zeker veel erger gemaakt.

​

(opgetekend door Alexander)