Ik ben er nu 45. Wat ik vertel gebeurde zo’n twintig jaar geleden. Ik studeerde aan de hogeschool, een opleiding in de zorg, bijna al mijn mede studenten waren vrouwen. Voor mij geen probleem, ik ben opgegroeid in een gezin met een moeder en twee oudere zussen. Ik was het gewend om heel de tijd tussen vrouwen en meisjes te zitten. Ik zat net als de meesten op kot, er werd behoorlijk wat gedronken en enorm veel gepraat tot een gat in de nacht. Typisch studenten.

​

Op een avond komt er een meisje uit mijn jaar aanbellen. Het is half één en ik sta net op het punt om te gaan slapen. Het was een warme dag, ik heb enkele blikjes bier uit en ik ben moe. Ze heeft een vraag over één of andere taak die we moeten maken, het zal niet lang duren. Ik laat haar binnen. Het is een vriendin van een vriendin, ik heb ze al wel een paar keer gezien, maar nooit gesproken. Ik geef haar wat te drinken en we gaan in de zetel zitten.

​

Al na enkele seconden gooit ze eruit dat ze al een hele tijd verliefd op me is. Ze wilt blijven slapen, en seks, maar geen relatie, want ze heeft al iemand. Ze is heel zenuwachtig en ontwijkt mijn blik. Ik zwijg enkele seconden, want ik weet echt niet wat te zeggen. Ik ga dan naar de keuken om iets te drinken te halen en om tijd te winnen.

​

Wanneer ik terugkom heeft ze haar T-shirt uitgedaan. Ik denk ‘oh jezus nee, laat het niet waar zijn’ ik herinner me ook een zinkend gevoel in mijn maag. Ze is niet lelijk, maar ik vind haar eigenlijk ook niet aantrekkelijk en vooral: ze doet zo raar dat ik ze liever niet in mijn buurt heb (laat staan dat ik er seks mee wil).  Dus ik blijf staan met een blikje in mijn hand, in het midden van de kamer. Ik denk dat ik iets belachelijk zeg als “Het komt nu wel slecht uit, ik moet nog van alles doen”. Ze reageert niet.

​

Uiteindelijk zeg ik “Dit is allemaal heel raar. Ga naar huis, we slapen erover en dan zien we morgen wel.” Ze kijkt me ontdaan aan en zegt “Ik blijf hier vannacht”. Ik kan niks anders bedenken dan “ik denk het niet”. Ik weet nog dat ik het erg vond voor haar, zo afgewezen worden, en ik wilde haar niet kwetsen, maar ik ben moe, en ik ben het ook wel beu. Dus ik ga weg uit de kamer en ga naar mijn hele kleine slaapkamer (meer een kast met een bed in) in de kamer ernaast. Ik ga er van uit dat ze uiteindelijk wel vertrekt. Ik kleed me uit, ga op mijn bed liggen en val in slaap.

​

Ergens in de nacht word ik plots wakker en ik merk tot mijn ontzetting dat ze op mij zit. Naakt. Het duurt enkele seconden voor ik doorheb wat er aan het gebeuren is. Ik verstijf. Ik kan haar maar half zien in het donker, en ik ruik een doordringende zweetgeur. Ze zit op mijn heupen en houd me met haar handen op mijn borst naar beneden. Op dat moment pas besef ik dat ik eigenlijk niet eens weet hoe ze heet. Want ik wil haar naam zeggen, maar ik ken hem niet. Ze buigt zich voorover, wilt me kussen, maar ik draai mijn hoofd weg, haar adem ruikt vies.

​

Ik probeer me voorzichtig los te wrikken maar ze is te zwaar. Ik denk ‘als ik nu maar geen erectie krijg’ want het laatste wat ik wil is dat ze denkt dat ik opgewonden ben. Ik heb het ook vreselijk benauwd. En het is raar maar wat in mijn herinnering toen nog het meest speelde was dat ik het allemaal zo gruwelijk gênant vond: voor mij, voor haar. Ik denk echt dat ik meer schaamte voelde op dat moment dan angst of kwaadheid.

​

Ik kan het me niet precies meer herinneren maar ze deed op een bepaald moment iets dat echt pijn deed… (in mijn tepel bijten, of me krabben?). Ik begon te gillen en duwde haar van me af, ze viel van het bed. Ik sprong van het bed en graaide nog een broek mee, en rende naar buiten.

Ik heb me dan aan de overkant van de straat gezet, verstopt eigenlijk achter struiken, enkel in mijn broek, met bloot bovenlijf en zonder schoenen, en heb gewacht tot ik haar zag buitengaan. Ik was bang dat iemand me zou vragen wat ik aan het doen was, maar ik denk niet dat iemand me gezien heeft. Er gingen ook heel de tijd nachtmerriescenario’s door mijn hoofd: wat als ze ergens tegenaan gestoten is met haar hoofd? Als ze daar nu bewusteloos ligt? Of dood? Ik was compleet overstuur. Ik kan niet zeggen of dat lang heeft geduurd, maar uiteindelijk heb ik ze zien buitenkomen. Ik heb dan nog tien minuten gewacht en ben terug binnengegaan. Ik kon niet meer slapen. Ik heb tv gekeken, en tegen de ochtend ben ik dan toch in slaap gevallen.

​

De dagen daarop ben ik niet naar de les geweest. Ik verwachtte dat ze daar zou rondlopen en ik wist niet hoe ik zou reageren. En ook niet wat zij zelf tegen andere mensen gezegd zou hebben. Ik ben enkele dagen naar huis gegaan, en heb wat in mijn bed gelegen, ik zei tegen mijn ouders dat ik ziek was. De week daarop ben ik dan toch gegaan, want ik wilde niet blijven zitten. Toen ik haar zag van ver was het alsof ik een stomp in mijn maag kreeg.

​

Aan haar was niet echt iets te merken. Ze moet wel geweten hebben dat ik er was, maar ze heeft me nooit aangesproken, of zelfs aangekeken. Ik vermeed haar de rest van het jaar. Op het einde van het jaar ben ik van school veranderd. Dat was niet alleen vanwege dat voorval, ik had het al langer in gedachten, maar daarna was het duidelijk dat ik daar niet kon blijven.

​

Heeft het impact gehad? Ja, dat denk ik wel. Niet dat ik in de jaren daarna heel de tijd paniekaanvallen had, of herbeleving of zo. Ik was vaak gespannen, maar na een tijdje, en zeker toen ik weg was van die school en die stad, ging dat wel weg. Maar ik denk dat het wel mijn basishouding heeft veranderd ten aanzien van de wereld. Ik ben nog heel lang, misschien nu nog altijd, op mijn hoede. Veel drinken, mensen binnenlaten die ik niet goed ken… ik heb het daarna nooit meer gedaan. Dat naïeve vertrouwen, je automatisch op je gemak voelen in het gezelschap van vrouwen… dat was ik wel kwijt en ergens doet me dat wel verdriet. En ik denk dat me dat ook parten heeft gespeeld om een partner te vinden. Dat is logisch, als je minder buitenkomt en meer argwaan hebt. Gelukkig is dat uiteindelijk wel in orde gekomen.

​

Ik heb het aan niemand vertelt. Toch niet in de eerste jaren daarna. Wel later, toen ik nog een vriendin uit die tijd tegenkwam. Toen heb ik er in bedekte termen over gesproken. Zoiets van ‘dat was echt wel een rare, die stond eens aan mijn deur, en die heeft me toen echt aangevallen’. Maar daar werd dan op gereageerd alsof het de zoveelste grappige anekdote was waarin studenten domme dingen doen. Misschien heb ik het zelf ook wel zo gebracht. Daarna heb ik het nooit meer geprobeerd.

​

(opgetekend door Alexander)