Toen ik in de kleuterklas zat, moest ik elke dag in de nabewaking blijven. Er was een vrouw die op ons paste, maar ze was niet alleen. Er waren ook vaak twee tieners bij, een jongen en een meisje. In mijn herinnering zijn ze zo’n 15 jaar. Ik denk dat ze familie waren van de juf, misschien haar kinderen, misschien neven of nichten. Als zij er waren dan gingen ze altijd met een groepje kleuters naar een speeltuin. Die lag op het domein van de school, maar wel in een uithoek.

​

Eenmaal daar, uit het zicht, pikten ze er iemand uit. Die begonnen ze dan te vernederen tot hij of zij begon te huilen. Ze moedigden de andere kleuters aan om ook mee te doen. Er was een meisje bij die niet goed kon zien. Daar gooiden ze dan dingen naar. Er was ook iemand bij die denk ik een mentale beperking had. Die stelden ze allerlei vragen waar die natuurlijk niet op kon antwoorden.

​

Mij pakten ze aan omdat ik soms overdag nog in mijn broek deed. Dan kreeg ik een vervangbroek. Mijn echte juf deed daar nooit moeilijk over. Maar als ik dan zo’n broek aanhad haalden ze me eruit. Dan moest ik op een steen gaan staan, met mij broek naar beneden. De andere kinderen moesten dan rond mij gaan staan terwijl ze opmerkingen maakten over mijn piemel. Dat hij te klein was, dat hij er raar uitzag. Ik moest dan na een tijdje altijd wenen. Soms begon ik ook ter plaatse te plassen van de stress. Dat vonden ze dan helemaal hilarisch.

 

Het was vreselijk om zo vernederd te worden. Ik was ook echt bang dat ze me iets zouden aandoen. Ze hadden ooit gezegd dat ze mijn piemel zouden dichtbinden met een koord, zodat ik mijn broek niet meer kon natmaken.

​

Dat heeft zo ongeveer een jaar geduurd. Daarna waren ze er niet meer. Ik weet niet waar ze naartoe zijn gegaan. In dat jaar plaste ik steeds vaker in mijn broek. Ik kon op de duur aan bijna niks anders meer denken. Ik denk dat mijn ouders wel bezorgd waren. Maar waarschijnlijk dachten ze dat ik me schaamde omdat ik het niet onder controle kreeg. Ik weet het niet.

​

Ik ben er ondertussen achter dat het helemaal niet vreemd is dat een kleuter af en toe nog in zijn broek doet. Maar toen kon ik dat natuurlijk niet weten en ik voelde me abnormaal en vies. Ik dacht ook echt dat er iets medisch mis was met mijn piemel. Ik durfde het aan niemand vertellen omdat ik bang was dat ik misschien geopereerd zou moeten worden. Mijn relatie met mijn penis en mijn lichaam is nog altijd raar. Ook al is het ondertussen meer dan dertig jaar geleden. Ik vermijd nog altijd om ernaar te kijken, en ik word ook echt ongemakkelijk als sekspartners hem zien.

​

Wat me achteraf nog het meeste bijblijft is dat ik me zo vreselijk schuldig voel dat ik al die andere kinderen ook mee heb uitgelachen en vernederd. Natuurlijk weet ik rationeel gezien wel dat ik maar een kind van drie of vier was. En dat die tieners de echte schuldigen waren. Maar het voelt gewoon niet zo. Het voelt alsof het wel mijn schuld was en dat ik iets had moeten doen. Er staan beelden uit die tijd in mijn geheugen gegrift die ik gewoon niet kwijt geraak. Als ik eraan denk kan ik me nog zo in een zwart gat voelen wegzakken.

​

(opgetekend door Alexander)