John komt naar mij (Alexander) omdat hij naar eigen zeggen niet in staat is om relaties aan te gaan.

​

"Ik kom genoeg mensen tegen die ik sympathiek en aantrekkelijk vind, dat is het probleem niet. Ik kan ook best contact leggen en daten, en seks hebben. Toch in het begin. Ik krijg het lastig als het op een ‘echte’ relatie begint te lijken. Wanneer de eerste verliefdheid over is en er dingen verwacht worden. Als je dingen samen begint te doen als koppel, elkaar echt begint te kennen.

​

Ik verlies dan, bijna van de éne dag op de andere, alle seksuele interesse in mijn partner. Het lijkt wel alsof er een schakelaar is overgehaald, zo extreem is het. Vanaf dat punt probeer ik seks te vermijden. Zelf doe ik niks meer. Ik reageer koud en geïrriteerd wanneer de ander initiatief neemt…. En als ik dan toch probeer te vrijen lukt het gewoon niet. Ik kan geen erectie krijgen, zelfs niet als ik echt veel moeite doe.

​

Dat is natuurlijk verwarrend en moeilijk voor mijn partner, dat snap ik echt wel. Ik zoek dan uitvluchten, ik zeg dat ik het te druk heb op het werk. Maar ik weet dat het eigenlijk niet daaraan ligt. En ook: na een tijdje ga in het geheim op zoek naar anonieme seks. Via sociale media of bij sekswerkers. Want daar kan ik wel altijd zonder problemen opgewonden raken en erecties krijgen. Het is pijnlijk dat het daar wel lukt, bij iemand die niks om me geeft. En niet thuis, bij iemand die me wel graag ziet.

​

Al mijn relaties zijn er aan kapot gegaan. Ofwel word ik betrapt. Ofwel voelt mijn partner ze zich genegeerd en verwaarloosd en stappen ze op. Ik kan het ze niet kwalijk nemen. Ik zou willen dat het anders kon, ik wil mensen niet meer kwetsen en ik ben bang om alleen te eindigen."

​

Ik stel enkele vragen om meer zicht te krijgen op de situatie. Zoals bij al mijn cliënten vraag ik ook of hij ooit geweld heeft meegemaakt, of misbruik. Hij denkt er enkele seconden over na, twijfelt, spreekt dan toch.

​

"Ik weet niet of het belangrijk is, en of het hier iets mee te maken heeft. Maar ik heb als jongen, rond mijn 12e, wel iets gehad met een hulptrainer van een ploeg waar ik bij speelde. Toen ik daar begon was hij mijn grote vriend. Thuis was het altijd ruzie tussen mijn ouders, ik was altijd blij als ik weg kon uit dat huis. Bij hem kon ik uithuilen, hij was altijd heel vriendelijk en attent. Hij leek in die tijd de enige te zijn die om me gaf.

​

Na een tijdje ging ik ook bij hem thuis langs. Op een keer heeft hij toen mijn broek naar beneden gedaan en mij met zijn hand en zijn mond stijf gemaakt. Ik wist absoluut niet hoe ik daar op moest reageren. Hij deed alsof het een heel normale zaak was. Bleef heel de tijd vriendelijk glimlachen en praten. Dat ging zo een tijd door, en op de duur masturbeerde hij terwijl hij mij betastte. Ik ben nooit klaargekomen. Ik was denk ik gewoon te jong. Ik bleef daarna toch nog gaan omdat het seksuele gedeelte van onze ontmoetingen maar enkele minuten duurde en het alternatief, thuis in de ruzie zitten, nog erger leek. Ergens wist ik natuurlijk wel dat het niet hoorde. Ik zou het nooit aan iemand verteld hebben. Ik schaamde me ervoor. Maar hij was tegelijk de enige waarbij ik toen terecht kon."

​

Hij zwijgt en kijkt naar het plafond. Na enkele seconden begint hij te wenen. Wanneer ik hem vraag hoe hij zich voelt, zegt hij:

​

"Bedrogen. Ik voel me bedrogen."