Ik ben 28 en ben verschillende keren slachtoffer geweest van seksueel geweld, als kind, maar ook als volwassene. Al zo lang als ik me kan herinneren worstel ik met moeilijke gevoelens en pijn. Ik heb last gehad van hoofdpijn, spierpijn, prikkelbare darm, hyperventilatie… En ik voel me snel onveilig: allerlei gebeurtenissen kunnen ervoor zorgen dat ik bevries.

​

Ondertussen ben ik tien jaar in therapie en dat heeft me geweldig geholpen, maar het is een geleidelijk proces. Mijn problemen zijn niet allemaal verdwenen. Toen ik 20 was, zei ik tegen mijn therapeut dat ik er tegen mijn 30e klaar mee wilde zijn. Die was toen verbaasd dat ik dacht dat het zolang zou duren. Maar ik denk dat ik er niet ver naast zal zitten.

​

De eerste keer was ik nog een klein kind. De plegers waren mijn grootouders. Vooral mijn grootmoeder was de ‘actieve’ partij. Mijn grootvader was erbij maar deed zelf niet veel. Althans dat denk ik. Hoe het allemaal in zijn werk ging, weet ik niet meer precies. Ik was heel jong. De herinnering zit meer opgeslagen in mijn lichaam dan in mijn hersenen. Mijn grootmoeder is ondertussen gestorven. Toen mijn grootvader enkele jaren geleden begon te dementeren, begon hij verhalen te vertellen. Over mijn misbruik. Maar ook over wat hij zelf heeft meegemaakt als kind. Het was een bevreemdende ervaring, maar het heeft ook veel duidelijk gemaakt.

​

Als ik terugdenk aan mijn vroege kindertijd, snap ik niet dat mensen zich geen vragen stelden bij mijn gedrag. Ik kleedde me regelmatig uit in het gezelschap van andere mensen, zonder aanleiding. Ik denk vanuit de idee dat ik mezelf beschikbaar moest maken. Ik bootste seksuele handelingen na met mijn knuffels, handelingen die helemaal niet bij mijn leeftijd hoorden. Daar werd dan lacherig over gedaan. Of mensen werden kwaad. Maar niemand die zich afvroeg of er iets mis was.

​

Ik heb er met mijn vader over gesproken, maar niet met mijn moeder. Het zijn haar ouders die me misbruikt hebben. In mijn eigen gezin werd ik niet seksueel misbruikt, maar er werden ook wel grenzen overschreden. Mijn oudere broers waren vaak agressief en gewelddadig. Ik heb nog steeds niet het gevoel dat dat bespreekbaar is.

Later, als jongvolwassene, raakte ik verstrikt in een relatie met een vrouw die me mishandelde. Ze kleineerde me en eiste voortdurend seks.  Het was vreselijk en toch heb ik me er jarenlang bij neergelegd.

 

Ik herinner me het moment waarop ik dacht: ik moet hier weg. Ik was aan het koken, zij zou een uur later thuiskomen. Ik probeerde een nieuw recept, maar het was mislukt. Ik voelde paniek opkomen want ik wist dat ze kwaad zou zijn. En dat ze als straf voor mijn fout orale seks zou eisen. Ik kon het gewoon niet meer aan, en besliste van te stoppen. Maar het heeft tijd en energie gevraagd om echt weg te raken. Ze weigerde om me los te laten.

​

Soms kom ik haar op straat tegen en dan krimp ik in mekaar. Ook mijn nachtmerries gaan meestal over die periode. Het heeft me wantrouwig gemaakt. Als iemand, vooral een vrouw, iets voor me doet, al is het maar een glas wijn inschenken, dan ben ik al op mijn hoede. Mijn verstand weet dat het waarschijnlijk niks is, maar in mijn lichaam gaat een alarm af. Als iemand me complimenteert is het eerste wat ik denk: wat willen ze? Loop ik hier in een val?

​

Ondanks alles ben ik altijd blijven functioneren, op school, op het werk. Ik kan mezelf goed ‘reguleren’, maar dat had wel een prijs. Tussen mijn twaalf en mijn vijftien heb ik vooral gedronken om normaal te blijven. De alcohol kreeg ik van mijn oudere broers. Als tiener verwondde ik mezelf. Mijn pijngrens ligt heel hoog, ik kan lang blijven doorgaan. Ook als mijn lichaam op was, of wanneer ik gepest werd, of in relaties waarin ik slachtoffer was van geweld. Ik bleef gewoon gaan.

​

Tegelijk waren er momenten dat ik inzag dat het zo niet verder kon. Toen de documentaire over Michael Jackson uitkwam bijvoorbeeld. Ik weet nog dat ik zat te kijken en niet kon ophouden met wenen. Of toen ik op mijn zeventiende in bad zat, en plots besefte wat de zelfverwonding met mijn lichaam aan het doen was.

Achteraf heb ik spijt ik zo lang ben doorgegaan. Mijn leven had er helemaal anders uitgezien, als ik sneller uit misbruiksituaties was gestapt. Ik zou veel minder tijd hebben verloren aan mensen die slecht voor me waren. Ik had meer kansen kunnen grijpen. Dat is wel iets waar ik de afgelopen jaren beter in ben geworden: mezelf beschermen tegen mensen die niet goed voor me zijn. Het is niet perfect, maar wel een pak beter. Ik ben er klaar mee, met al dat afzien. Ik wil het zeker niet meer opzoeken.

​

Ondertussen heb ik een vriendin die weet wat ik heb doorgemaakt, en die bereid is om er mee om te gaan. Daar ben ik haar dankbaar voor, want ik kan me voorstellen dat het niet simpel is. Ik heb nog momenten dat ik me onveilig voel. Dan kan ik het niet verdragen om samen in een bed te slapen. Toen ik haar leerde kennen heb ik het al snel verteld. Ik heb ook voorgesteld om samen in relatietherapie te gaan, als een soort voorzorg, en ik ben heel blij dat ze dat ook wilde.

​

Ook al heb ik vreselijke dingen meegemaakt, ik wil toch vooral een boodschap van hoop geven aan mensen die hetzelfde meemaken. Het is echt mogelijk om er iets mee te doen. Om in therapie te gaan, om je los te maken van gewelddadige relaties. Om andere mensen tegen te komen waarbij je wel veilig bent. Om een leven uit te bouwen dat de moeite waard is. Het heeft me veel tijd en energie gekost, en nog steeds, maar dat was het zeker waard. En al is er maar één iemand die dit leest, en daardoor beseft dat het kan veranderen, dan is dat voor mij genoeg.