Als je als kind seksueel misbruikt bent, heb je het extra moeilijk hebben om te vatten wat er is gebeurd. Daar zijn heel wat redenen voor.

​

• Je herinneringen zijn misschien vervaagd of onsamenhangend. Sowieso is het moeilijk om je dingen te herinneren uit je vroege kindertijd. Als jong kind heb je ook nog geen woorden om te benoemen wat je overkomt. Laat staan dat je echt kan begrijpen wat kindermisbruik is.

​​

• Plegers overschrijden je grenzen vaak geleidelijk aan, over een langere periode. Of ze doen het verdoken, tussen een hoop ander, normaal gedrag zoals omkleden of wassen. Daardoor is het moeilijker om te bepalen wanneer je grens precies werd overschreden.

​​

• Plegers pikken er vaak kwetsbare kinderen uit die weinig aandacht krijgen. Ze laten je geloven dat er tussen jou en hen een ‘speciale’ band is, die niemand anders begrijpt. Het is moeilijk te vatten dat iemand die je heel graag lijkt te zien, je tegelijk ook heel veel schade toebrengt.

​​

• Is de pleger een vrouw met een zorgende rol (je moeder, grootmoeder, tante, zus, kleuterjuf…) dan wordt het quasi ondoenbaar om als jong kind te beseffen dat je slachtoffer bent. De pleger heeft een volledige toegang tot jouw lichaam, zonder dat iemand zich daar vragen bij stelt. Ze bepaalt niet alleen wat er gebeurt, maar ook wat er ‘normaal’ is. Naarmate je ouder wordt, kan je gaan vergelijken met andere zorgende relaties, en beginnen beseffen dat er iets niet klopt. Maar ook dan blijft het lastig om dat precies te benoemen. Eenzijdige beeldvorming speelt hier een schadelijke rol. De meeste mensen, slachtoffers incluis, zijn niet in staat om vrouwen te zien als plegers. Toch is het iets wat regelmatig voorkomt.

​​

Hoe jonger je was als kind, hoe minder je jezelf kon beschermen, en hoe groter je vertrouwen in anderen en in jezelf schade kon oplopen. Als kind ben je volledig afhankelijk van volwassenen. Zonder hen kan je niet overleven. Als kind voel je een spontane, kritiekloze liefde voor je ouders en andere mensen in je leven. Je wilt hen helpen en troosten, zodat ze rustig en blij zijn.

​

Plegers maken van die weerloosheid vaak gebruik om je ‘medeplichtig’ te maken. Ze plaatsen je in een positie waarin het lijkt alsof je zelf de ‘eerste stap’ hebt gezet. Of dat je hebt ingestemd met het misbruik.  Dit is manipulatie en machtsmisbruik, want geen enkel kind zou in zo’n situatie geplaatst mogen worden. Maar het gevoel van verantwoordelijk te zijn, kan wel blijven hangen, vaak tot in je volwassen leven.